Troszku informacyjnie ^^

No więc witam wszystkich, którzy czytają tego bloga i komentują ^^
Wiem, że ostatnio nic nie dodaję, ale mam osobiste problemy takie jak szkoła, rodzina i problemy z psychiką.
Przechodzę kryzys i nie mam weny, a nawet jeśli mam to brak czasu,bo trzeba oceny poprawić.
Nie piszę jakoś ekstra, nawet nie spodziewałam się pięciu czytelników, a uwierzcie mi, że to dla mnie bardzo dużo.
Chciałabym jednak głównie podziękować ludziom, z którymi nawet nigdy się nie spotkałam, ale wiem, że mogę im powiedzieć o wszystkim.
Chodzi tu o moje kochane, niezastąpione, internetowe rodzeństwo.
Chodzi tu o Julciaka, Łukasza, Kasika, Maniusia, Olusia i Anecika.
Dziękuję wam za wszystkie szczere rozmowy i podnoszenie na duchu <3
Mimo, że dzieli nas od siebie tyle kilometrów to zawsze tam jesteście.
Chciałabym podziękować Alayne za to, że pociesza na swój sposób.
Chciałabym podziękować Pati za to, że mimo tego, iż rzadko do siebie piszemy to zawsze to wszystko komentujesz, motywujesz i pomagasz.
No i oczywiście chciałabym podziękować Alicji głównie za motywację i wspólne rozmowy o Avengersach.
Chciałabym również podziękować tym, którzy czytają tego bloga, ale nie dają o sobie znać.
Co noc nie mogę spać, bo myślę o tym "co by było gdyby..."
Zostałam zgłoszona do konkursu "Kacze Pióro"
Na początku pomyślałam "No fajnie napisze to opowiadanie" ale potem się wszystko powaliło.
Wyślę wam to opowiadanie, ponieważ nie mam zamiaru go kontynuować
Jadę na wycieczkę 8-dniową z klasą dlatego nie będzie mnie od tego piątku do następnej soboty.
Życzę miłego czytania,
Wasza,
Annabeth <3
_______________________________

Oczywiście, są ludzie, którzy się spieszą i nie patrzą na to czy ktoś idzie po chodniku akurat kiedy przejeżdżają przez głęboką kałużę, ale niektórzy są po prostu wredni.

Facet jadący w aucie śmieje mi się w twarz po tym jak przemoczył mi całe spodnie i trampki. Stoję jeszcze oszołomiona i patrzę jak samochód odjeżdża. Momentalnie przechodzą mnie dreszcze. Robi się zimno, a do tego zaczyna padał deszcz.

 - Widzę, że pogoda w Londynie jak zwykle dopisuje… - mówię cicho do siebie. Ludzie uciekają do domów zakrywając głowę czym tylko mieli; torebkami, teczkami czy żakietami. Ja natomiast idę normalnie. Przyzwyczaiłam się do ulew, które od początku jesieni, pojawiały się dość często. Problem mokrych spodni znika tak szybko, jak się wcześniej pojawił, zważając na to, że teraz mam wszystko mokre. Rozglądam się na około. Nie ma nikogo oprócz mnie. Zmierzam w kierunku Baker Street, gdyż to właśnie tam mieszkam. Nikt z mojego liceum tam nawet nie przyjeżdża a co dopiero zamieszkuje. Widzicie, nie jestem zbyt kontaktową osobą. Z nikim się nie przyjaźnię, bo moja inność odpycha ludzi. Nawet moi rodzice nie są mną zadowoleni. Ciągle powtarzają, że powinnam być jak normalna nastolatka. Taniec i pisanie opowiadań to jedyne zajęcia, które pozwalają mi odciągnąć się od rzeczywistości.

Stoję przed pasami. Mimo tego, że nic nie jedzie wciskam żółty guzik i czekam, aż na drugiej stronie światło z czerwonego przeskoczy na zielone. Krople deszczu bębnią w dachy budynków, ulice, balkony i moją kurtkę. Z włosów kapie mi woda, a w trampkach mi chlupoce. Wzdycham i przenoszę ciężar ciała na prawą nogę.

Nagle za mną słyszę kroki. Powoli odwracam głowę i widzę mężczyznę całego ubranego na czarno – długi płaszcz do łydek, buty na niewysokim obcasie i kapelusz, którego nisko pochylone rondo zakrywa całą twarz. Ponownie przebiega mnie dreszcz, ale tym razem nie z zimna. W tym człowieku jest coś przerażającego. Coś w głowie każe mi uciekać, natomiast ja stoję jak wryta obserwując jego każdy ruch. W końcu skręca w jakąś uliczkę. Oddycham z ulgą i zauważam, że jest zielone światło. Ruszam przed siebie.

- Spokojnie, Annabeth, to tylko twoja wyobraźnia. – wmawiam sobie cały czas. Jednak nadal, niewiadomo czemu, odczuwam niepokój. Serce podchodzi mi do gardła, a nogi są jak z waty. Przystaję na chwilę by móc się uspokoić. Biorę trzy głębokie oddechy i wracam na trasę.

Gdy mam zakręcić w Baker Street, ktoś zakrywa mi usta i ciągnie do tyłu. Próbuję krzyczeć, wyrywać się, kopać, ale to nic nie daje. On jest zbyt silny. Bierze moją lewą rękę i wstrzykuje mi fioletową substancje w żyłę. Czuję jak powieki zaczynają mi ciążyć. Zaczynam osuwać się na ziemię i po chwili tracę przytomność.

                                                                            *

Powoli się budzę. Przez chwilę nie czuję niczego, a potem wszystko naraz. Okropne zimno, strach i bezradność. Ostrożnie otwieram jedno oko, a następnie drugie i nie mogę uwierzyć w to co widzę.

Znajduję się w dziewiętnastowiecznym Londynie. Deszcz pada tak samo gęsto jak w teraźniejszych czasach. Leżę na środku chodnika omijana przez wyższe sfery. Damy uciekają przed ulewą uderzając obcasami o marmurową posadzkę. Patrzą na mnie z obrzydzeniem i pogardą, jakbym była brudnym psem, który przed chwilą wytrzepał się na dywanie. Próbuję wstać jednak uniemożliwia mi to ból w żebrach i głowie. Upadam z pluskiem. Dopiero teraz zauważyłam, że mam na sobie to samo ubranie co wcześniej. Drżę z zimna, a z moich ust podczas oddechu wydobywa się kłębek pary. Resztkami sił podczołguję się pod mur i opieram o niego plecy. Włosy kleją mi się do twarzy. Obejmuję nogi rękami mimo, iż wiem, że to nic nie da. Pochylam głowę do tyłu i rozglądam się wokoło.

Światło w oknach nadaje kamienicom ciepły wygląd mimo, że na zewnątrz pada. Myślę o rodzinach, które prowadzą w tej chwili normalne życie. Kobiety odpowiadające za porządek w domu i dobry obiad, oraz mężczyźni – głowy rodzin, zapracowani, nie mający czasu dla swoich żon. Pamiętam jak uczyliśmy się o tych czasach na lekcji historii. Koniec dziewiętnastego wieku. Wynalezienie żarówki przez Thomasa Edisona.  Pierwszy telefon. Rower i wiele innych. Znany jako wiek pary i elektryczności.

Lampy na ulicy zapalają się oświetlając chodnik i ulicę, po której co jakiś czas przejeżdża stary Fiat lub Renault. Próbuję przypomnieć sobie cokolwiek, ale za każdym razem widzę tylko pustkę, jakby ktoś wyrwał kawałek moich wspomnień. Niestety, kiedy coś zaczyna powracać moją głowę przeszywa okropny ból. Sykam i masuję skronie zamykając oczy. Ból ustępuje. Otwieram oczy i widzę siedzącego przede mną czarnego jak smoła kota. Mimo deszczu, kociak ma suchą sierść, jakby krople go omijały. Wpatruje sie we mnie z zaciekawieniem. Nie, on wręcz przeszywa mnie wzrokiem. Zagląda w moją duszę. Jest w nim coś niezwykłego, ale nie potrafię określić tego zrozumieć.

- Świat to nie miejsce dla nas, co? – pytam półgłosem i uśmiecham się kącikiem ust. Kot miauczy cicho i liże przednią łapkę. Kładę czoło na kolanach i zaczynam płakać. Łzy lecą mi po policzkach i spadają na i tak już mokrą koszulkę. Nie czuję palców u nóg. Pociągam nosem i podnoszę wzrok. Palcami wycieram oczy i patrzę na miejsce gdzie siedzi kot, ale już go tam nie ma. Uspokajam oddech i ponownie próbuję wstać. Tym razem się udaje, natomiast nadal czuję ból. Idę powoli chodnikiem. Muszę się kogoś spytać o… No właśnie. O co? Przecież nie podejdę i spytam: „Hej trochę się zgubiłam, wiesz może którędy do maszyny czasu?”.

Nagle ktoś łapie mnie za rękę i ciągnie w ciemną uliczkę. Już mam krzyknąć, ale on zakrywa mi usta i obraca w swoją stronę. Przede mną stoi wyższy ode mnie o głowę chłopak z czarnymi włosami i szmaragdowymi oczami. Są piękne. Patrzę w ich głąb chcąc zebrać tyle epitetów, które mogłyby opisać te niesamowite tęczówki. Porównania i metafory jakie układam w swoim umyśle tak mnie pochłaniają, iż prawie zapominam, że ten koleś właśnie mnie porwał. Zaczynam się wyrywać, ale on tylko mocniej mnie ściska.

- Puszczę cię jak obiecasz, że nie będziesz krzyczeć. – powiedział łagodnym głosem. Kiwam niepewnie głową, a on odsuwa się ode mnie. Dopiero teraz mogę zobaczyć jak wygląda.

Jest ubrany w czarne buty, lekko przylegające do niego spodnie tego samego koloru, biała koszula z podwiniętymi rękawami, czarną kamizelkę i muszkę. Na niepoukładanych włosach ma kapelusz, a na nosie spoczywają duże okulary. W drugiej ręce trzyma marynarkę. Próbuje do mnie podejść, ale szybko się odsuwam.

- Dystans. – wycedzam przez zęby. Rozumie i stoi w miejscu. – Kim jesteś?

-Oh, gdzie moje maniery… Mam na imię Tharsis Griffiths, zwiadowca Agencji Fulminata. Dostałem zadanie, by ciebie odnaleźć i bezpiecznie przenieść do naszej siedziby, Annabeth – kłania się lekko.

- Skąd znasz moje imię?

- Oh, trudno by go nie znać! – śmieje sie. Próbuję to wszystko złożyć w całość.

- Czy… czy to ty byłeś tym facetem, który mnie tu ściągnął?

 - Bien sûr que non! To zapewne jeden z rycerzy. – wyjaśnia.

- Jesteś franzuzem? – pytam, jakby to miało jakieś znaczenie.

- Jestem anglikiem, lecz z powodów finansowych razem z rodzicami wyjechaliśmy do Francji, by po kilku latach wrócić tutaj. Chodziłem na francuską uczelnię. – uśmiecha sie lekko. Czuję jak po plecach przebiega mi dreszcz a nogi odmawiają posłuszeństwa. Tharsis mnie łapie i zapobiega uderzeniu mej głowy o bruk. Zakłada swoją marynarkę na moje ramiona i bierze na ręce. Nie mam siły, by stawiać opór. Robi mi się ciemno przed oczami, a w uszach zaczyna gwizdać. Wykończona, mdleję w jego ramionach.

___________________________
Przykro mi, ale nie mam zamiaru pisać ciągu dalszego,
Przepraszam was jeszcze raz za brak rozdziałów.
Annabeth <3